Nos jest bardzo małą częścią ciała kobiety, a mimo to od zawsze skupiał na sobie bardzo wiele uwagi. Świadczą o tym chociażby operacje plastyczne, podczas których już od ponad pół wieku kobiety zmieniają jego kształt i znacznie go pomniejszają. Bo im mniejszy nos, tym uważany jest za piękniejszy. Może wydawać się to dziwne, bo duży nos jest typowo ludzką cechą, wyróżniającą nas spośród innych naczelnych. Dlaczego? Istnieją trzy teorie próbujące to wyjaśnić. Pierwsza z nich mówi, że w miarę jak rozwijała się nasza zdolność emisji głosu i mowy, to rósł nam również nos. By to zilustrować wystarczy powiedzieć coś ściskając go palcami. Według drugiej teorii nos jest tarczą chroniąca oczy. Razem z kością policzkową i łukiem brwiowym tworzy trójkąt chroniący oko. Trzecia teoria mówi, że nos stanowi osłonę przed wodą. Jej zwolennicy twierdzą, że kilka milionów lat temu przodkowie człowieka żyli w wodzie i nasze ciała mają pewne cechy, które wynikają z dostosowania się do podwodnego środowiska. Nos ma zabezpieczać przed napływem wody podczas nurkowania.

Dlaczego więc mniejszy nos uważany jest za bardziej kobiecy? Odpowiedz jest bardzo prosta. Wszystkie małe dzieci mają małe noski. Lecz to się szybko zmienia, ponieważ nos już w okresie dojrzewania osiąga pełne rozmiary szybciej niż sama twarz. Z tego wynika, że mały nos to młody nos, dlatego też związane jest to z olbrzymią ilością operacji plastycznych nosa.  

Ogromny rozwój chirurgii plastycznej nastąpił podczas wojen XX wieku, kiedy to lekarzy masowo rekonstruowali zmiażdżone nosy żołnierzy. W drugi połowie XX operacja nosa stała się tak bardzo popularnym zabiegiem, że kobiety bez względu na pochodzenie i zawód zaczęły przycinać swoje nosy do mniejszych rozmiarów. Dziś liczba operacji idą już w setki tysięcy. Zabieg ten jest powszechny nawet w krajach wielkich nosów (Izrael, Iran). Wśród eleganckich kobiet irańskich jest wykonywanych 35 tys. operacji rocznie. W islamie kobiety tłumaczą, że jeżeli całe ich ciało przykryte jest sukniami, to nos jest jedyna częścią ciała oglądana przez innych, wiec musi być piękny. W Teheranie jest to tak modne, że nawet jak ktoś nie miał operacji nosa, to nosi bandaże żeby zwrócić na siebie uwagę.

Oprócz wielkości nos kobiety różni się od nosa męskiego wyjątkową wrażliwością na zapachy. Udowodniono naukowo, że kobiety rozpoznają zapachy lepiej niż mężczyźni kosztem gorzej rozwiniętych kubków smakowych. Matki potrafią zidentyfikować swoje dzieci wyłącznie na podstawie zapachu, co zostało udowodnione w pewnym zadziwiającym psychologicznym doświadczeniu.

W pewnym szpitalu, matkom które dopiero co urodziły swoje dzieci, zawiązano oczy i wprowadzono na sale z niemowlętami, pośród których znajdowało się ich niedawno urodzone dziecko. Kobieta miała je wskazać tylko na podstawie zapachu. Na 20 kobiet prawidłowo rozpoznało swoje dziecko 20 kobiet. Kiedy zawiązywano oczy młodym ojcom i poproszono ich o to samo, to zaledwie 50% mężczyzn wskazało swoje dziecko.

Ozdabianie nosa

W pierwotnych plemieniach kobiety przebijały przegrody nosowe do zawieszenia złotego pierścienia. Nie był on jednak formą ozdoby ale zabezpieczeniem swojego bytu. Kobieta bowiem dostawała ten pierścień w dniu ślubu od swojego męża. Miała to być forma finansowego zabezpieczenia w razie rozwodu. Im większy był pierścień ty bogatszy mąż i mniejsza obawa przed rozwodem. 

W Indiach już od bardzo wielu lat istnieje tradycja przekuwania dziewczętom lewej części nosa. Według miejscowych przesądów to właśnie ta strona związana jest z reprodukcją i porodem. Kolczyk w nosie łączona łańcuszkiem z uchem, co miało zmniejszać bóle porodowe.

W Europie moda na dziurawienie nosa została zapoczątkowana w latach 60-tych przez hipisów, którzy często jeździli do Azji, gdzie podpatrzyli kolczyki w nosie. W latach 70 zwyczaj ten przejęli punkowie, a pod koniec XX wieku pod wpływem filmów z Hollywood, kolczyk rozpowszechnił się jeszcze bardziej i stracił oznakę buntu.

Małgorzata Niczyporuk – na podstawie książki Desmonda Morrisa – „Naga kobieta”